Ta książka to potężne uderzenie w dzwon, którego głos powinien przebić się wreszcie do norweskiego społeczeństwa. To głos sprawiedliwości, który obnaża obraz dobrotliwego narodu z północy Europy. To zbiór smutnych historii o ksenofobii wśród tych, po których można byłoby się spodziewać czegoś zupełnie odwrotnego. To wreszcie dzieło, które wg mnie, pokazuje nam samym, że nie możemy czuć się gorsi. Książka ta powina była powstać już dawno temu. Chwała autorce! Ode mnie Krzyż Zasługi.
Okładka:miękka
Ilość stron: 196
Ten reportaż to opowieść o Polakach, największej mniejszości narodowej w Norwegii, która rzadko jednak dochodzi do słowa w debacie publicznej w tym kraju. Własna historia autorki i rozmowy z wieloma innymi osobami, które przez ostatnie lata przeprowadziły się z Polski do Norwegii – artystami, budowlańcami, naukowcami, himalaistami. To rzecz o migracji, o Polsce i o Norwegii, o uprzedzeniach i rasizmie, ale również o solidarności i empatii, o prawach pracowniczych i o spotkaniach między ludźmi, które pozwalają nam zobaczyć się nawzajem bez etykietek.
